In de vroege ochtend van 14 februari 2025 is zuster Elselyn Harriëtte Angelique Fa Si Oen, bij velen bekend als ’tante Es’, overleden. Drie dagen voordat ze 110 jaar oud zou worden. Ze was niet alleen de oudste inwoner van Amsterdam, maar ook het oudste lid van de Evangelische Broedergemeente in Nederland.

Elselyn werd op 17 februari 1915 geboren in Nieuw-Amsterdam, Suriname. Ze was het vierde kind in een gezin van vijf broers en zussen. In haar geboortejaar, terwijl in Europa de Eerste Wereldoorlog woedde, werd ze gedoopt.

Toen ze zeven jaar was verhuisde het hele gezin naar de wijk Combé in Paramaribo. Later dat jaar overleed haar vader, die op dat moment op reis was naar zijn geboorteland China.

Ondanks deze indrukwekkende levensgebeurtenis, genoot Elselyn in Suriname in alle rust van haar eerste levensjaren, omringd door een natuur die rijk was aan wilde dieren. Ze verwonderde zich over de grote schepen die op de Commewijnerivier naar het nabijgelegen Paramaribo voeren en over de wilde apen in het bos. Tot het einde toe had ze levendige herinneringen aan de wereld van haar kindertijd, die voor het jonge meisje aanvoelde als het paradijs.

Als jonge vrouw tijdens de Tweede Wereldoorlog nam tante Es, zoals ze algemeen bekend stond omdat kinderen uit haar familie haar uit beleefdheid zo noemden, de leiding van de Stadszending der EBGS op zich. Ze begon in 1930 als vrijwilliger, maar werd uiteindelijk directeur. Tante Es omschreef de Stadszending als ‘het evangelisch sociaal-cultureel centrum van de Evangelische Broedergemeente in Paramaribo’. Ze voelde zich vanaf haar aantreden heel erg verantwoordelijk voor dit centrum. Tot haar taken behoorden ook het bezoeken van ziekenhuizen en gevangenissen. Ze werd een belangrijke steun voor velen. Met tomeloze energie zette ze zich voor al die mensen in, met het Evangeliewoord als steun.

Naast haar werk in de Stadszending leidde tante Es ook de zondagsschool, was ze organist van de Combékerk, hielp ze het jeugdwerk opzetten en startte ze een kinderkoor. Oud-leerlingen van de Renkewitzschool in Paramaribo kende ze tot het laatst bijna allemaal nog van naam.

Na een periode van lichamelijke zwakte, reisde tante Es eind 1956 op advies van haar arts naar Europa. Deze geplande vakantie, echter, werd een verhuizing. Ze betrok een flat in Zeist, de gemeente die ze sindsdien trouw is gebleven. Ondertussen werkte ze aan een nieuwe editie van het Surinaamse gezangboek. Tijdens de Synode van 1966 heeft tante Es het voorstel ingediend om kinderen vanaf 3 jaar muziekonderwijs te geven, inclusief het leren van het notenschrift. Dat voorstel werd aangenomen. Acht jaar later begon dit werk.

Wanneer ze maar kon, bezocht ze haar geboorteland. De laatste keer dat ze haar geboorteplaats Nieuw-Amsterdam zag, was toen ze honderd jaar oud was. “Nergens was ik gelukkiger dan daar,” bekende ze aan Het Parool ter gelegenheid van haar 108e verjaardag.

Tante Es bleef ook op hoge leeftijd deelnemen aan het sociale leven. Ze was een trouw bezoeker van de kerkdiensten in de Koningskerk te Amsterdam, waar de EBG-gemeente Amsterdam-Stad en Flevoland samenkomt. Ook bezocht ze af en toe haar gemeente in Zeist, waarvan ze lid was. Een ware anitri stonfutu was ze, hoe kon het ook anders? Opa en oma waren het al, beiden zeer actief in de kerk en ook haar ouders waren betrokken bij de Broedergemeente in Suriname. Ook bij Elselyn was het geloof en naar de kerk gaan even vanzelfsprekend als ademhalen.

Bij kinderen en jongeren was tante Es steevast een graag geziene gast. Waar ze maar kon, bij catechesegroepen of op het Zendingsfeest, vertelde ze haar levensverhaal. Haar nadruk lag daarbij altijd op haar geloofsgroei bij de Evangelische Broedergemeente, haar spirituele thuis.

Tot het laatst van haar leven, bleef ze zich inzetten voor de zending en de kerk, met name het jeugd- en jongerenwerk had haar hart. Ze maakte cranberryjam en verkocht die, of ze organiseerde een loterij. Je kon het zo gek niet bedenken, of tante Es had iets bedacht waarvan de opbrengsten altijd voor de kerk of zending waren. In september 2023 pakte ze nog even haar moment op het Zendingsfeest, door in de microfoon luid en duidelijk de winnende naam van de loterij te verkondigen. In oktober van datzelfde jaar was ze in Zeist aanwezig bij de historische wijding van zr. Rhoïnde Mijnals-Doth tot eerste vrouwelijke EBG-bisschop van de Europese Kerkprovincie.

Toen de bewegingsradius kleiner werd en tante Es voornamelijk in haar eigen huis moest blijven, zorgde de televisie ervoor dat ze naar buiten kon kijken. Als er sport was, veerde ze op. “Ik hou van voetbal, en omdat ik in Amsterdam woon, is Ajax mijn club. Wel hoop ik altijd dat de tegenstander ook een doelpunt maakt, dan is iedereen blij.” Ajax nodigde tante Es uit als eregast in de Johan Cruyff Arena voor haar 108e verjaardag.

Elselyn is nooit getrouwd geweest. Als reden daarvoor gaf ze zelf aan dat ze altijd had willen reizen. En ze heeft gereisd. Amerika, Japan, Singapore, Thailand, Hongkong, Denemarken, ze heeft het allemaal gezien. In China bracht ze een bezoek aan het graf van haar vader en grootouders.

Ook al speelde haar lichaam niet meer mee na een ernstige val en moest tante Es verhuizen naar een revalidatiecentrum, ze bleef goedgehumeurd in haar nadagen. Gebaseerd op haar levenservaring van bijna 110 jaar, adviseerde ze haar bezoekers om altijd dicht bij elkaar te blijven. “Het kan zeker gebeuren dat mensen boos op elkaar zijn, maar daar moeten we snel iets aan doen. We zijn tenslotte allemaal familie van elkaar via Adam en Eva.”

Tot haar laatste momenten was tante Es helder in haar denken. Over de toekomst had ze een uitgesproken visie waar ze graag met mensen over sprak, vooral met kinderen en jongeren. Haar geloof was de rode draad in haar lange leven. En dagelijks getuigde ze daarvan: “Alles wat ik krijg, komt uit Gods handen.”

Tante Es zou op maandag 17 februari 110 jaar zijn geworden. De geplande verjaardagsdienst in de Koningskerk zal nu een herdenkingsdienst worden. De begrafenis vindt plaats in Zeist.

In de grote kring van EBG en ZZg gedenken we onze lieve zuster in grote dankbaarheid. Elselyn Fa Si Oen, vredig ingeslapen, in het volle vertrouwen dat ze eeuwige rust zal vinden bij haar Heer en Heiland.

Daniël Claas / ZZg
14 februari 2025